«Η συμμετοχή μου στο Εργαστήριο άξιζε και με το παραπάν! Είχα φτάσει σ’ ένα γενικό, επίμονο, για τα δικά μου δεδομένα, εκνευρισμό. Αισθανόμουν πως είχα χάσει τα βήματά μου και το όραμα της ζωής μου. Μπόρεσα να καθαρίσω το μυαλό μου και είδα τα πράγματα από τελείως διαφορετική οπτική. Αντιλήφθηκα τι έκανα πριν, όταν ζούσα τη ζωή μου αντίθετα από τις αξίες μου, κάτι που μου δημιουργούσε εσωτερική ταραχή. Μια μεγάλη συνειδητοποίηση που είχα, ανάμεσα σε πολλές, είναι πως σε μία διαφωνία και οι δύο μπορεί να έχουν δίκιο. Το θέμα είναι το τι πραγματικά θέλουμε: να έχουμε αρμονική σχέση με τον άλλο ή να έχουμε δίκιο; Η συμμετοχή μου στο Εργαστήριο δυνάμωσε την κριτική μου σκέψη, την ικανότητά μου να εξετάζω τα πράγματα από πολλές πλευρές, την αγάπη μου, το να εκτιμώ τις στενές σχέσεις με τους άλλους, την ευγνωμοσύνη μου γι’ αυτά που έχω και για τα καλά που μου συμβαίνουν, καθώς και την ελπίδα μου γι’ αυτά που έρχονται. Τώρα νιώθω πως έχω καταφέρει να συνδεθώ με το όραμα της ζωής μου, είμαι ήρεμη, έχει ξεκαθαρίσει το μυαλό μου κι αισθάνομαι πολύ σίγουρη για τον εαυτό και τις ικανότητές μου. Τόσο το εργαστήριο, όσο και η παρουσία της Βιολέττας παίρνουν 10! Αυτά που μου πρόσφεραν ήταν ότι πιο χρήσιμο, ενδιαφέρον και διαφωτιστικό έχω κάνει ποτέ! Με βοήθησαν να καταλάβω τον εαυτό μου και να αποδεχτώ τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Με βοήθησαν να δω πως μπορώ να ορίσω τη ζωή μου, αν όχι απόλυτα, σε μεγάλο βαθμό, και πως έχω τη δύναμη να αποδέχομαι αντί να αντιστέκομαι… μία αντίσταση που με εξαντλούσε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ»

«Εμπειρίες και πεποιθήσεις είναι τα εφόδιά μας στη ζωή. Πολλές φορές όμως λειτουργούν περιοριστικά. Μας εγκλωβίζουν σ’ ένα τρόπο σκέψης που δεν μας ευχαριστεί, δεν μας ανατροφοδοτεί, δεν μας πάει παραπέρα. Τότε είναι που βραχυκυκλώνουμε, πελαγώνουμε, νιώθουμε μόνοι και μικροί, νιώθουμε δυστυχισμένοι. Έχουμε μπει σ’ ένα φαύλο κύκλο και ψάχνουμε απεγνωσμένα την έξοδο… γιατί κάτι μέσα μας, μας λέει ότι υπάρχει. Σ’ ένα τέτοιο αδιέξοδο, ήρθε στο δρόμο μου η Βιολέττα με το Εργαστήριο. Ήρεμη, δυνατή, σίγουρη και αποφασισμένη. Όπως ήθελα να είμαι κι εγώ. Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Προχώρησα μαζί της σ’ ένα ταξίδι γεμάτο ανατροπές, πόνο και ελπίδα. Την έβλεπα να ξεδιπλώνει τα φύλλα της καρδιάς μου ένα- ένα και να ρίχνει φως στην πονεμένη μου ψυχή. Την άκουγα να μιλάει και άνοιγαν μπροστά μου δρόμοι που είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν ή δεν είχα καν φανταστεί ότι μπορώ να χαράξω. Είδα τον εαυτό μου με τα μάτια της ψυχής μου. Πόνεσα και έκλαψα πολλές φορές, αλλά κάθε φορά ήταν και πιο ανακουφιστικό. Αν θα το ξανάκανα; Ναι, σίγουρα ναι! Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου από το να νιώσει ποιος πραγματικά είναι και πού θέλει να πάει».

«Έψαξα για βοήθεια όταν ένα προσωπικό θέμα δημιούργησε “σεισμικές δονήσεις” στην ψυχή, την καρδιά και το μυαλό μου. Αφού σχεδόν όλες οι ισορροπίες μου είχαν διαταραχτεί, αποφάσισα με εμπιστοσύνη και το χέρι στην καρδιά να βαδίσω τον δρόμο του Εργαστηρίου, δουλεύοντας και “καθαρίζοντας” το εσωτερικό μου περιβάλλον, με την πολύτιμη υποστήριξή του. Στην αρχή, ομίχλη και ορίζοντας χωρίς φως, ούτε στο πολύ βάθος... Προχώρησα σταδιακά, εξερευνώντας ενδελεχώς το μονοπάτι σε αξίες, πεποιθήσεις, συναισθήματα. Ο καιρός άλλαζε, γύρισε σε λιακάδα, το μονοπάτι άρχισε να δείχνει την δυναμική του και έγινε φωτεινό, γέμισε ζωή και πολλά ΘΕΛΩ! Η κάμπια εξελίχθηκε σε πεταλούδα που βρήκε την Άνοιξή της για ν’ αρχίσει τον χορό! Δεν είναι τα λόγια από κάποιο παραμύθι, είναι η αλήθεια, που υποστηρίχτηκα να δω και να κατανοήσω. Ευγνωμοσύνη! Ευχαριστίες ξανά και ξανά, από καρδιάς».