Πάρτε ένα πρόβλημα, οποιοδήποτε πρόβλημα στη ζωή σας, και θα συνειδητοποιήσετε ότι, στην πραγματικότητα, είναι ένα συναισθηματικό πρόβλημα.
Εργάζεσαι πάρα πολύ; Το άγχος και το στρες σε εξουθενώνουν (συναισθηματικό πρόβλημα).
Δεν εργάζεσαι αρκετά; Λήθαργος και αδιαφορία (συναισθηματικό πρόβλημα).
Δεν έχεις φίλους; Αδυναμία σύνδεσης με άλλους με ουσιαστικό τρόπο (συναισθηματικό πρόβλημα).
Ονόμασε ένα προσωπικό πρόβλημα και είναι βέβαιο ότι οφείλεται σε κάποιο είδος συναισθηματικής δυσλειτουργίας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται την αυτοπειθαρχία ως αποτέλεσμα ισχυρής θέλησης. Αν δούμε κάποιον να ξυπνάει στις 5 τα χαράματα κάθε μέρα, να τρώει ένα smoothie με αβοκάντο, τσία, μάραθο, βερίκοκο και παπάγια, πριν αρχίσει την τρίωρη γυμναστική του, ώστε να είναι στη δουλειά του στις 9, υποθέτουμε ότι το επιτυγχάνει μέσω της ισχυρής του θέλησης… Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Αν γνωρίζετε έναν άνθρωπο σαν αυτόν, θα παρατηρήσετε κάτι πραγματικά περίεργο: το απολαμβάνει πραγματικά!
Το παράδοξο: Για να χτίσουμε δύναμη θέλησης, χρειαζόμαστε αυτοπειθαρχία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αλλά για να έχουμε αυτοπειθαρχία, χρειαζόμαστε τεράστιες ποσότητες θέλησης.
Η κλασική προσέγγιση της αυτοπειθαρχίας είναι: αυτοπειθαρχία – δύναμη θέλησης – αυταπάρνηση – καλό άτομο. Αυτή η συγχώνευση θέλησης και ηθικής συνέβη επειδή αναγνωρίστηκε το γεγονός ότι, όταν αφηνόμαστε στις ενστικτώδεις επιθυμίες μας, γινόμαστε εγωκεντρικοί και ναρκισσιστές.
Αυτή η προσέγγιση δημιουργεί το παράδοξο του να νιώθουμε άσχημα για τα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε καλά.
Μπορούμε να πιέσουμε τον εαυτό μας να πάει στο γυμναστήριο για λίγες ημέρες. Αλλά, αν δεν καταλήξουμε στο να μας αρέσει το γυμναστήριο, τελικά θα χάσουμε το κίνητρό μας, θα ξεμείνουμε από θέληση και θα σταματήσουμε να πηγαίνουμε. Μπορούμε να σταματήσουμε το οτιδήποτε για μια ημέρα ή μια εβδομάδα, αλλά, αν δεν νιώσουμε την όμορφη αίσθηση της ανταμοιβής από αυτή την παύση, αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουμε πίσω σε αυτό.
Οποιαδήποτε συναισθηματικά υγιής προσέγγιση της αυτοπειθαρχίας χρειάζεται να λειτουργεί υπέρ των συναισθημάτων μας και όχι εναντίον τους. Η αυτοπειθαρχία δεν βασίζεται στη θέληση, αλλά στην αυτοαποδοχή. Οι έρευνες δείχνουν ότι στο να εδραιώσουμε συνήθειες που θεωρούμε ωφέλιμες (που ίσως δεν μας αρέσουν αρχικά) σημαντικό ρόλο παίζει η ανταμοιβή. Χρειάζεται να βρούμε τρόπους να ανταμείψουμε τον εαυτό μας. Επίσης, χρειάζεται να βρούμε τρόπους να κάνουμε πιο ευχάριστη τη νέα συνήθεια. Στην περίπτωση του γυμναστηρίου, για παράδειγμα, μπορούμε να πάμε μαζί με κάποιον φίλο/η ή αντί για γυμναστήριο να πηγαίνουμε για περπάτημα σε ένα φυσικό περιβάλλον (αν αγαπάμε τη φύση). Και, πάνω απ’ όλα, χρειάζεται να βρούμε το «γιατί» μας. Όπως έχει ο Νίτσε, «Όποιος έχει ένα “γιατί” να ζει, μπορεί να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε “πώς”». Ο πόνος/έλλειψη αυτού που απαρνούμαστε δεν εξαφανίζεται. Αλλά τώρα έχει νόημα και σκοπό. Κι αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Δουλεύουμε μαζί του και όχι εναντίον του. Δεν τρέχουμε μακριά του, τον αντιμετωπίζουμε. Και κάθε φορά που τον αντιμετωπίζουμε, γινόμαστε πιο δυνατοί, πιο υγιείς και πιο ευτυχισμένοι.